SAN ESTEBO DE RIBAS DE SIL miña reflesion

luns 20 de agosto de 2007 SAN ESTEBO DE RIBAS DE SIL miña reflesion Eu conozo como mosteiro que estaba en ruínas pero veiase moi definido a sua estrutura xa que ou fundamental estaba en pe. despois de parrafear con ciudadans do contorna do mosteiro, fomos solicitando informacion sobre vos que ali habitaron que eran un monxes que dominaban as ribeiras do sil xa que pposeian as mallores terras do concello e arredores don de vos cidadans traballaban e tingan que darlle ou tributo , con parte dás suas colleitas. Ao entrar xa nos sorprendeu a sua fachada moi traballada e a sua colasa porta xa que tinga polo menos 50 cm de grosor franqueada polos nuros de pedra como dixen moi traballados, non seu interiior ou que mais me acordo era un magnolio florido non centro do patio interior que se podia divisar do claustro, ha verdade que recorrelo parecia un que reinaba unha paz esperitual xa que non se hoia nada deu a casualidade que eramos vos unicos visitantes na quel intre , sentiamos vos donos daquel mosteiro e nos deixabamos de preguntarnos como seria a vida dúas monxes, como bos oserbadores demos ohas vostas polo claustro pero empezamos a discubrir alguns sitios como as cociñas as avitacions, pero ubo unha cousa que non n vos gustou moito que era un enorme muro de cristal que lle quedaba como unha patada non cú. Empezamos por unha habitacion que semexaba un albergue que tinga ata calefacción non podia ser autentica xa que por dentro era de construcion moderna, efectivamnete era un slbergue de pelegrinos que camiñaban a Santiago, como sempre que visitabamos algun mosteiro buscabamos vos recobecos mais inospidos e escondido que nos deixaran pasar, e como non atopamos as cociñas estaba situada na parte baixa cubria todala fachada dá parte frontal cunhas enormes lareiras e armarios labrados nas pedras tamentiña unhas saídas a ou exterior por onde salia a augas dás pias de lareira vos utensilios dá comida.pero ou que non tinga eran fiestras pra ver ou exterior refierome as cociñas xa que nas demais habitacions que visitamos si. Ou claustro era como xa dixen maxestuoso de pedra e madeira que recorria todo ou interior do mosteiro e daba cas habitacions supostas xa que nela escetuando ou albergue nos se podia entrar pero xa estaba reformadas por que as portas eran novas. e algunaas tingan rotulos pero xa non me acordo que puñan. Foi unha xornada pra lembranza que que se respiraba unha paz interior e parecia mesmo que dentro do pàrabase ou tempo. Ecomo non as exrtensions de castiñeiros que rodeaban. Pero como todo ou bo acabase e acabouse a visita e acabouse ou mosteiro que queira ir velo non non podra velo non seu esplandor ou non que que daba do. REFLESION tamen comprendo que semexante estrutura non podia susistir sen que ninguén lle botase unha man, por iso por unha banda alegrome que fose asi,a pesar dá sua veleza de antes. Publicado por JESUS en 3:05

OS MEUS VIAXES

Pola maña cedo collemos dirección OURENSE se ter un sitio concreto para visitar nos puxemos en marcha un amigos mais nos, despois de moito camiñar "bueno e moito decir" fomos en coche, nos metemos por in camiño , depois de coller a antigua carretera de Madrid e despois de andar un rato chegamos a in embalse cheiño de auga que ven parecia in lago donde nos paramos a comer e contemplar a beleza do paisaxe, deca un rato de comer nos puxemos outra vez en marcha con direccion hacia o proximo paisaxe , miramos unha roca chea de furos e nun acantilado que metia un pouco de respeto para quien podia contemplar, dexpios de nelo qie habia nos qyuedou unha pregunta sobre a rcha furada que parecia furada a drede, e asi era, na pedra se adestraban algun escaladores ppor iso o dos furos que servian pra anclar os seus trevellos. cada vez que nos moviamos ibamos descubrindo mais paisaxes que parecian de fabula polo verde e inospido do terreo, viamos as vias do tren que transcurrian a pola ribeira do rio e veianse os tuneles tan pequenos que parecian puntos no abismo.
Con estas vistas que os meus ollos nunca viron seguimos camiñando pola ladeiras de aquel monte abruto chegamos a un punto donde havia un alargo que se metia no barranco fixemos unha parada para contemplar as vistar que de aquel sitio se veian un pobo pequeno de apenas dez casas todo de madeira e veiase a o lonxe unha muller con un pano na cabeza, pero por mais que pensabamos pòr donde paaar para visitalo nos parecia imposible a sua visita , '0lo que deixamolo para outra ocasion e puxemonos en marcha e por fin vimos unha ponte antigua que cruzaba o rio, dixemos entre nos ai esta o camiño para pasar a o pubo que viramos antes cal foi a nosa sorpresa que o que vimos non se parecia o pobo de antes sino que, o pobo parecia deserto pero tiña unha carretera que o cruzaba , visitamolo a pe as casas a pesar de que estaba en ruinas veianse algunhas casas que parecia que estaban habitadas a verdade e que non vimos a naide , fixamonos que tiña garaxes e incluso piscina , cancha de tenis e alumbarado moderno. tras a nosa desilusion por conocer as pesoas que vivian no pobo fomonos pòr donde viñemos pola ponte pero collemos de frente por unha carretera estreita pero ven construida e chegamos a un pobo metido na falda de un monte , este pobo salimos de moitas dudas preguntandolle a os veciños que sorprendeume a sua amavilidade cos estraños que eramos nos, responderonos as nosas dudas, no primeiro lugar preguntamolle polo pobo de madeira que foi asi como nos o bautizasmos, dixeronnos que ese pobo pertenecia a outro sitio que estaba no outro lado da serra pero os seus moradores viñan a facelas suas compras a li pasando en barca que so moraban pouquiños dos habitantes xa que foronde por carecer de traballo. Cando preguntamolle polo o pobo de hormigon tan como nos llo bautizamos, dixeron que foi construido para os traballadores do embalse que deixamos a tras donde comeramos, que ubo anos que ali estaban todalas casas ocupadas e ocupaban os dos pobos colindantes, pero a fin da obra moitos marcharon, pero que seguian vindo de cando en vez poriso o do bon aspecto de algunhas casas.
Xa despois do bon hafecto que nos colleron os nosos informadores preguntamolle polo pobo que estabamos e dixeronnos que se trataba de SAN ESTEBO DE RIBAS DE SIL famoso polo seu monasterio que como no visitamos .(pero a visita merece un apartado a parte pola sua veleza en todolos sentidos).

PAVILLON METROPOLITANO

Pavillon Metropolitano
skip to main skip to sidebarjueves 2 de agosto de 2007Pavilllon MetropolitanoEste pavilon de aceso "METRO" Situdo na gran viamadrileña. Trasladandose a O Porriño no ano 1974, despois dunha campaña de protesta polo arquitecto Carlos Miguel.O pavillon proxectdo por Palacios no ano 1919, estaba composto por duas estructuras diferentes unha de granito moi traballado e outra de ferrro forxado e cristral, a modo de marquesina lixeiramente inclinado para evitar a auga da choiva, Sen embargo no traslado perdeuse a extructura de ferrro polo que o pavillon aparece mutilado, perdendopse unha das suas principais caracteristicas a harmonia e perfecta simbiosis entre o material petreo e a extructura de ferro e cristal. Destacaba nel a perfecta integracion de materiais comuns a meirande parte das obras do arquitecto porriñes.Por si non o sabes estou falando de ANTONIO PALACIOSQue naceu na actual rua Ramon Gonzalez nº 24.O arquitecto municipal d. Xose Bar Boo diseñou so en planos unha integración un proxeto da biblioteca que seria ubicado no campo da Feira, pero non foi a diante e ahora e unha obra nunha esquina do parque da Feira , sede de suciedade e abandono, donde antes era admirada agora e indiferente.